ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ
Κολάζ: Οδυσσέα Ελύτη
Δεκαπενταύγουστου γιορτή
και ο μικρός βοριάς φυσάει
μες σε μια θύμηση γλαυκή,
σε μπλε Ιουλίτας ξεψυχάει...
Όλα του έρωτα τα ρω
πετάξαν δυτικά της λύπης
κι όλο ξενέρωτα θω-ρώ.
Ήλιε, που χάθηκες, μου λείπεις...
Πορεύτηκες στην μακρινή
και αρυτίδωτή σου χώρα
κι εδώ μιαν Άνοιξη ακριβή
πάμφθηνη την πουλάνε τώρα.
Χτενίζεται η τρελή ροδιά
με του αχινού τα μαύρα χτένια.
Μες στην αφρούρητη νυχτιά
κλαίει η μικρή Πορτοκαλένια.
Στα πέλαγα της συννεφιάς
ο κήπος με τις αυταπάτες.
Φωτόδεντρο της ομορφιάς
πού να 'βρω σε καιρούς σακάτες;
Πένθιμο άσμα, ηρωικό,
οι ετεροθαλείς μας χρόνοι.
Στην ιδιωτική οδό
δεν έχει ούτ' ένα χελιδόνι.
Μέρες με δίχως όραμα
πού να ’βρεις έναν ποιητή;
Όνειρο ανάξιον εστί
κι ο θάνατος μονόγραμμα.
Ο κόσμος τρίζει απ' τους δοκούς-
τι ν’ αγαπήσω, τι, μ’ ακούς;
Τα δήθεν και τ’ ασήμαντα
σκοτείνιασαν τα σύμπαντα.
Μες στο Αιγαίο της ψυχής
σε ψάχνω εξαίσιε δύτη
και στα ρηχά της αντοχής.
Πού ’σαι Οδυσσέα Ελύτη;
Φωτογραφία: Νίκος Δήμου
Ακούσατε, ακούσατε...
Aξιότιμοι κύριοι, κυρίες μου και παιδιά.
Την Τετάρτη (13 Μαΐου 2009)
στις τέσσερις το απόγευμα στο Μαρούσι
ο Μέγας Καραγκιοζοπαίχτης Ευγένιος Σπαθάρης
παρουσίασε το τελευταίο του έργο:
Ο ΣΠΑΘΑΡΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟ
– Χάρε, ποια χάρη ζήτησε στερνή του ο Σπαθάρης;
– Είπε: «Απ’ τις Φιγούρες μου καμιά μαζί μην πάρεις».
Τ’ άσπρο του νεκροσέντονο μπερντέ έκανε χθες βράδυ
κι έφτιαξε Θέατρο Σκιών με τις Σκιές του Άδη!
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Βήμα" στις 14/5/2009
www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=268043&dt=14/05/2009
ΖΕΥΓΑΡΙΑ
Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
και κρατιούνται σαν βαδίζουν τρυφερά χέρι με χέρι.
Όταν ο έρωτας περάσει και το πάθος πια δεν ζει
μοιάζει απόγευμα η αγάπη, που μετά το μεσημέρι
έχει αρχίσει να ψηλώνει σαν των δέντρων τις σκιές
που σιγά σιγά αναλιώνουν καθώς πέφτει το σκοτάδι,
και διαδέχεται η γαλήνη την φουρτούνα στις καρδιές –
η γαλήνη της συνήθειας, που στοργής λέγεται χάδι.
Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
από φόβο, από μιζέρια κι από μιαν αδυναμία
να χαθούν μες στα πελάγη του αγνώστου, που επιζεί
το ταξίδι ενός ονείρου που μισεί την νηνεμία.
Μην ζηλεύεις τα ζευγάρια που γεράσανε μαζί
σε ξεδοντιασμένες σχέσεις, σε ρυτιδιασμένες μέρες,
που κατάντησε η ζωή τους κούφια, ανόητη και πεζή,
με όση λάμψη τής προσδίνουν κάτι «σκουριασμένες» βέρες.
Να ζηλεύεις τα ζευγάρια που χωρίσανε νωρίς,
άρρηκτο έχοντας δεσμό τους του ανεκπλήρωτου το νήμα.
Να ζηλεύεις τα ζευγάρια που αυτοκτόνησαν, χωρίς
να χωρίσουν, που δεν κάναν στη ζωή πίσω ένα βήμα –
και φιλιούνται οι σκελετοί τους μέχρι ακόμα και στο μνήμα!
Από "το Ποίημα της Εβδομάδας"
ΣΕΛΗΝΙΑΣΜΟΣ
Απόψε το βιολί του Παγκανίνι
ζωντάνεψαν του κήπου μου οι γρύλοι.
Τα τριαντάφυλλα αιδοίου χείλη
κι οι μάγισσες βυζαίνουν την σελήνη.
Στα νύχια των δαιμόνων πλαστελίνη
οι αισθήσεις μου κι η θέλησή τους σμίλη.
Δύσκαμπτο υλικό του κόσμου η ύλη
κι οι ιδέες μου μυρίζουν ναφθαλίνη.
Χωρίς αέρα η πόρτα ανοιγοκλείνει
και βγαίνουν τα χαρτιά μου απ’ το συρτάρι
την φώτιση να πάρουν που τους δίνει
η σκοτεινή πλευρά από το φεγγάρι.
Η πένα ένας φαλλός ορθός εγίνη
κι αντί μελάνι μαύρο σπέρμα χύνει…
Από "το Ποίημα της Εβδομάδας"
ΘΕΛΩ Ν’ ΑΛΛΑΞΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ
Θέλω ν’ αλλάξω την ζωή μου
Σημαίνει πως η ζωή που ζω πια δεν μου κάνει
Αλλά πιο εύκολα αλλάζεις νούμερο
Αν τα παπούτσια σε στενεύουν
Παρά την ζωή σου ακόμα κι όταν έχει γίνει νούμερο
Μάλλον την εκτιμάς λιγότερο απ’ τα πόδια σου
Τα πόδια τα χρειάζεσαι για να τρέχεις
Όταν κυνηγάς τον επιούσιο
Για να φας ή για να μην σε φάνε
Όταν τρέχεις τρέχεις τρέχεις
Σαν σε προδώσουν ή για να προδώσεις
Όταν τρέχεις τρέχεις τρέχεις
Για να σκοπεύσεις εν κινήσει το άσκοπο
Τα πόδια τα χρειάζεσαι για να τ’ ανοίγεις
Και για να τα σηκώσεις ψηλά
Κάθε που ξεπέφτεις
Και τα χέρια για να μουντζώνεις τον καθρέφτη
Όταν προβάρεις ένα χαμόγελο σαν βγαίνεις έξω
Σαν βγαίνεις έξω απ’ το πρόσωπό σου
Για ν’ αρέσεις σε όσους δεν σου αρέσουν
Παρά μονάχα για να τους φυτέψεις μια σφαίρα στο κρανίο
Κι επειδή δεν μπορείς, τους εκδικείσαι
Αγαπώντας τους όπως τον εαυτό σου
Θέλω ν’ αλλάξω την ζωή μου
Σημαίνει πως οι πράξεις έχουν ακόμα αντίκρισμα σε λέξεις
Αν δεν έχουν
Θέλω ν’ αλλάξω την ζωή μου δεν σημαίνει τίποτα
ΑΝΗΛΙΚΙΩΣΗ
Φτάνεις σε μια ηλικία
Που νομίζεις πως έχεις κατασταλάξει –
Την πιο επικίνδυνη
Στην ηλικία της βεβαιότητας –
Την πιο αβέβαιη
Στην ηλικία των ανυπολόγιστων υπολογισμών –
Την πιο αλόγιστη
Αίφνης αγαπάς τα μαθηματικά και μισείς την φιλολογία
Περνάς στην τάξη με τον μέσο όρο
Κι αγνοείς ότι γνωρίζεις μέσες άκρες
Διαβάζεις σε πηχυαίους τίτλους το εφήμερο
Και στα ψιλά τα υψηλά
Καθηλωμένος στην πολυθρόνα με τις πιτζάμες
Ενήμερος ύπνου αιώνιου
Ωρίμασες λες
Δηλαδή βρίσκεσαι ένα στάδιο πριν την σήψη
Φτάνεις σε μια ηλικία
Που νομίζεις πως έχεις κατασταλάξει
Στις ιδέες στα θέλω και στα πιστεύω σου
Δεν έχω ιδέα τι θέλω και τι πιστεύω
Αν είχα
Θα ήμουν σε μια ηλικία
Που θα έπρεπε ν’ αναθεωρήσω
Από το "Nοbel λόγω ατεχνίας"
ΧΟΙΡΩΝ ΕΓΚΩΜΙΟΝ
(Η1Ν1)
Πως απ' τους χοίρους μεταδίδεται στον άνθρωπο
ένας ιός θανατηφόρος δεν είν' άτοπο.
Όμως "γουρούνι" ο άνθρωπος, μέχρι τα μπούνια,
την γουρουνιά του δ ε ν οφείλει στα γουρούνια!
Λιγάκι χιούμορ να διέθετε η φύση!
Κι αντί ο κάθε αθώος χοίρος ν' αρρωστήσει,
να 'ταν μια νόσος - σαν ετούτη κοσμογύριστη-
που θα ψοφούσαν όχι οι χοίροι, μα οι χείριστοι!
Δημήτρης Ε. Σολδάτος
27/4/2009
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Το Βήμα" στις 21/5/2009
www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=6&artId=258529&dt=21/05/2009
ΑΠΟ – ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Χαίρε ω χαίρε Ελευθεριά, ελευθερία!
Για του Σολωμού και μόνο το χατίρι
– ανδρειωμένη σαν και πρώτα, σαν κυρία –
στρέψ’ το ξίφος σου και κάνε χαρακίρι.
Δωδεκάλογος του γύφτου η Ιστορία,
Παλαμά. Κόμπρα πατρίδα, ποιου φακίρη
υπακούεις την φλογέρα; Άει σιχτίρι!
Χαίρε ω χαίρε αισχύνη, χαίρε αδιαφορία!
Ρίτσο, αλίμονο, ετούτη η ρωμιοσύνη
ένα ευρώ πουλάει το χώμα του Δροσίνη.
Η ζωή εν τάφω μπήκε, Μυριβήλη,
σκεπασμένη απ’ την λήθη του Μαβίλη.
Ψάπφα, όλα τώρα πια καθεύδουν μόνα.
Χαίρε ω χαίρε ηλιθιότης του αιώνα!
ΠΡΟ – ΑΙΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ
Τόσο πολύ, τόσο βαθιά – εγώ σ’ έχω λατρέψει
απ’ όταν ήσουν άπλαστη μες στου θεού την σκέψη!
Adalgisa Nery
(Διασκευή: Δ. Ε. Σολδάτος)
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
Στην Ωραία Κοιμωμένη
που αν με ονειρευόταν
δεν θα την ξύπναγα ποτέ
Πες μου κι εγώ θα το γράψω
Μαγ(ειρ)εύω καλά τις λέξεις όταν πεινάνε οι πράξεις
Δοκίμασε και θα δεις πόσο τυφλή είσαι στις γεύσεις
Η λέξη ΘΑΛΑΣΣΑ παραδείγματος χάριν
Κοίτα πόσο αλάτι κουβαλάει μέσα της
Για να μην σαπίζει το γαλάζιο
Και να νοστιμίζουν τα ναυάγια
Η λέξη ΕΡΩΤΑΣ εμπεριέχει πάντοτε μιαν απορία
Την προτιμώ απ’ την βεβαιότητα πως δεν μ’ αγαπάς
Απορία όμως σημαίνει και φτώχεια
Ποτέ δεν την εμπλούτισα που σ’ αγαπώ
Είδες πόσα παιχνίδια μπορεί να παίξει η γλώσσα;
Θέλεις να παίξουμε;
Θέλεις να κάνω εγώ το ρήμα
Κι εσύ να με κλείνεις μέσα στην αγκαλιά σου;
Δεν πειράζει που το «κλίνεις» γράφεται αλλιώς
Έτσι κι αλλιώς αν θέλουμε ν’ αγκαλιαστούμε
Πρέπει να υποπέσουμε σε λάθη
Έλα άνοιξε τα χέρια σου (σαν παρένθεση)
Κι εγώ θα κάνω σύμπτυξη στην λογική μου για να χωρέσω
«Για να χωρέσω»
Σαν να λέμε «για να ’χω» μια θέση «έσω»
Δηλαδή μέσα σου
Κι εκείνο το «ρ» που παρεμβάλλεται
Ανάμεσα στο «για να ’χω» και στο «έσω» τι θα το κάνουμε;
Αχ! Είδες;
Πάντα κάτι παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και σε μένα
Και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε
Γι’ αυτό σου λέω
Άσε μ’ ανάμεσα στην ποίηση και στην ζωή
«Άσε μ’ ανάμεσα»
Για κοίτα!
Αυτή η φράση διαβάζεται κι ανάποδα
Σαν να υπονοεί πως καμιά φορά δεν ξέρουμε
Ποια είν’ η αρχή και ποιο το τέλος
Ούτε πού τελειώνει η ποίηση
Και πού αρχινά η ζωή
Ποίηση
Ζωή
Για δες!
Μόνο ένα γράμμα έχουνε κοινό
Αν το βρεις
Ίσως να καταλάβεις γιατί και στα δύο γνώρισα την ήττα
Για κοίτα πόσο άδειες είναι οι λέξεις όταν γεμίζουν από έρωτα!
Από το "Nobel λόγω ατεχνίας"
ΤΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
(Τσέχικο παραμύθι)
O νέος πλάι στην πηγή να φτάσει καρτερούσε
εκείνη π’ αγαπούσε
και κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι του κρατούσε.
Έγειρε ο ήλιος, έσβησε, και βγήκε το φεγγάρι…
Κλαίει το παλικάρι
κι είναι το κάθε δάκρυ του ίδιο μαργαριτάρι.
Φεύγει… Απ' την λύπη του η καρδιά χίλια κομμάτια σπάει –
ποιος την ξανακολλάει;
Το τριαντάφυλλο στης πηγής απόμεινε το πλάι.
Η λάσπη το λυπήθηκε, τα φύλλα του σκεπάζει,
φέρετρο τώρα μοιάζει,
που στοργικά έναν έρωτα νεκρό ενταφιάζει.
Και του χωριού οι κάτοικοι, τέτοια απολιθωμένα
τριαντάφυλλα θλιμμένα
φτιάχνουν, κι εσύ ένα διάλεξες και το ’φερες σ’ εμένα.
Ποτέ, μου ’πες, δεν θα ’θελα η Αγάπη μου η τόση
για σένα που ’χω νιώσει
όπως το τριαντάφυλλο ετούτο να πετρώσει.
Το παραμύθι αντέστρεψες κι ήρθες με το φεγγάρι.
Κι ήμουν το παλικάρι
κι εσύ η αγαπημένη μου, που στο Καρλοβιβάρι
της μοναξιάς δεν μ’ άφησες μάταια να περιμένω.
Και τ’ απολιθωμένο
μου ’φερες τριαντάφυλλο ξαναζωντανεμένο!
Από "το Ποίημα της Εβδομάδας"
Το μπλογκ ενημερώνεται τακτικά
Copyright ©: Dimitris E. Soldatos 2009
